Prawdą jest, że produkcja papieru w Europie istnieje od XIV wieku, ale papier nie był tak naprawdę używany do produkcji okładzin ściennych aż do XVI wieku. Co więcej, do czasu rozpoczęcia produkcji przemysłowej na dużą skalę w XIX wieku papier, w tym wykonane z niego tapety, był stosunkowo drogi, więc tylko najbogatsi mogli sobie pozwolić na stosowanie takich okładzin ściennych. Oczywiście wcześniej wykonywano różne okładziny ścienne i tapety, ale surowcem do ich produkcji była zwykle skóra, aksamit, a nawet jedwab. Oczywiście takie tapety można było również spotkać tylko w domach arystokracji, ponieważ dla większości ludzi należały one do kategorii luksusu, na który nie było ich stać. Podobnie jak w przypadku wszystkich mebli i dodatków, tak i w przypadku tapet można zaobserwować, że zawsze dostosowywały się one do cech stylistycznych danego okresu historii sztuki, czyli ich wygląd wiernie odzwierciedlał ducha danej epoki, system wartości i sposób myślenia ludzi.
Wpływ renesansu jest wyraźnie odczuwalny na okładzinach ściennych z XV i XVI wieku. W tym czasie najważniejszym surowcem do ich produkcji była satyjska skóra oraz drogie tkaniny, takie jak adamaszek i aksamit oraz brokat. Pod względem kolorystycznym dominowały te jaśniejsze, ale często pojawiały się bordo i złoto, symbolizujące wyższość i władzę. Popularne były wzory kwiatowe i symetrycznie rozmieszczone motywy mauretańskie, ale nierzadko zdarzały się tapety ozdobione herbami rodowymi lub przedstawiające heroiczne historie.
Od początku XVII wieku można również dostrzec coraz silniejsze wpływy baroku w wyglądzie tapet. Surowce pozostały niezmienione, choć pojawiły się pierwsze tapety papierowe, ale w przypadku kolorów i wzorów możemy znaleźć różnorodność, jakiej wcześniej nie widziano. Przesada i przepych to jedne z najbardziej charakterystycznych cech stylistycznych baroku, co znalazło odzwierciedlenie również w boazerii. Mocne kolory, bogate, drobiazgowe, misterne, a jednocześnie monumentalne wzory. Na tej samej tapecie często stosowano znacznie kontrastujące kolory, ponieważ celem było uzyskanie silnego efektu kontrastu. W wielu przypadkach złoto nie pojawiało się na tapetach tylko jako kolor, ale były pokryte prawdziwym złotem. Ten luksus można dostrzec nie tylko w kręgach świeckich, ale także kościelnych, co oznacza, że natchnione Biblią okładziny ścienne nie były rzadkością. Od początku XVIII wieku ścisłą symetrię baroku przełamywały nuty rokoka. Kształty stały się nieco bardziej subtelne, a najczęściej pojawiającymi się motywami stały się różne wzory muszli, które często umieszczano na tapecie w asymetrycznym kształcie. Prawdziwym szczytem luksusu w tapecie w tamtych czasach były ręcznie malowane okładziny ścienne z Dalekiego Wschodu, pełne egzotycznych motywów.
Dominującym nurtem stylistycznym końca XVIII i pierwszej połowy XIX wieku, który znalazł odzwierciedlenie również w wyglądzie tapet, był klasycyzm. Ponownie powróciły ściśle symetryczne wzory, ale naddekoracja baroku całkowicie zniknęła. Najczęściej pojawiającymi się motywami był wieniec laurowy i symetrycznie rozmieszczone kolumnady. Wiek XIX przyniósł znaczącą zmianę w świecie tapet, ponieważ dzięki rewolucji przemysłowej rozpoczęła się masowa produkcja papieru, więc tapety papierowe stały się również znacznie bardziej przystępne cenowo, a oprócz domów górnych dziesięciu tysięcy, te okładziny ścienne pojawiły się również w domach burżuazji.